ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Ήταν τότε που η νιότη μας, η ρώμη μας, ίδια με μπουρίνι έμοιαζε και που μερικές φορές το ξεπέρναγε στο ξαφνικό του, στη δύναμη του, παράβγαινε μαζί του σαν ίσος προς ίσο, δεν σκιαζόταν, δεν δείλιαζε και για τον έρωτα τον πραγματικό μπορούσε να φτάσει στην άλλη άκρη της γης γιατί εκεί ένοιωθε πως ήταν το γραφτό του κι εκεί θα ‘φτανε. Πόσο μακριά άραγε να πέφτει η άκρη της γης; Όσο μακριά και να πέφτει, στο μυαλό σου μέσα δεν μπορεί παρά να είναι, εδώ δα δίπλα σου μακριά στη αγάπη δεν υπάρχει, τον γοργοπόδαρο Ερμή θα τον κέρδαγες αν έπρεπε να παραβγείς μαζί του.
Ήταν λίγο διαφορετική, ίσως αιρετική, με σκέψη και πρακτική έξω από κανόνες, έξω από τα τετριμμένα, τα συνηθισμένα κι ένα πρόσωπο γλυκό, όμορφο να καθρεφτίζει την καλοσύνη και την ευγένεια μαζί. Τα είδα από την πρώτη στιγμή, με “στοίχειωσαν” με την πρώτη ματιά… έμειναν μέσα μου. Πέρα όμως από το καθαρά διαπροσωπικό, ερωτικό στοιχείο οι αληθινοί πρωταγωνιστές του έργου είναι το συνολικό μεγαλείο συναισθημάτων, η ανθρώπινη συγκίνηση, η ανιδιοτελής προσφορά, το φίλιωμα με τη συνείδηση σου, η αγάπη για κάποιον έστω κι αν τώρα πια δεν είναι δικό σου ταίρι στη ζωή. Η Ράνια όλα αυτά τα έκανε πράξη μέσα από προσπάθειες χρόνων ξανά και ξανά με προσωπικό κόστος μεγάλο. Από την άλλη πλευρά εκείνο που είχε μείνει σ’ εμένα να κάνω… ήταν να τηρήσω τον λόγο μου για κάτι που της είχα υποσχεθεί πριν τριανταπέντε χρόνια και έμελλε να δέσει τις ζωές μας για πάντα.