ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Τόση έγνοια για το τοπίο, θα πουν κάποιοι... Γιατί αλήθεια; Τι είναι κείνο που κάμει τόσο αναγκαίο και διερευνήσιμο το τοπίο, όταν, κατά το μάλλον ή ήττον, αποτελεί μια "έννοια", μια "ιδέα", κάτι μη απτό, μη πρακτικό, πούναι έξω από το πεδίο της εφαρμογής του ανθρώπου, παρά το γεγονός ότι ο άνθρωπος συνίσταται εν αυτώ, χωρίς όμως ν’ αποτελεί το ίδιο μέρος της πρακτικής του αλλά αποτέλεσμά της; Γιατί αυτό που ως αντίληψη προσλαμβάνεται, αξιακά ή ιδεατά, ως άποψη και ως θεώρηση περισσότερο υποκειμενική, παρά αντικειμενική, ν’ αποτελεί το κριτήριο της αξιολόγησης τόπων χαρακτηρίζοντάς τους κι αναλόγως να καθορίζεται η διαχείρισή τους; Σκέψεις οπωσδήποτε λογικές για κάποιον που δεν είναι θεωρός ή πονητής του τόπου, για κάποιον που δεν τον αισθάνεται και δεν εμβαθύνει, που δε νοιώθει και δε συμμετέχει στο όλον του. Ο άνθρωπος πράττει εννοώντας στο γύρω του, είτε ως ενεργός της πρακτικής, είτε ως νοιωστός στο Είναι και συμμέτοχος στο γίγνεσθαι. Ο απέχων από τον τόπο, που λειτουργεί αποστασιοποιημένα από αυτόν, δεν ημπορεί το πνεύμα και τις αξίες του να νοιώθει, και δεν προσλαμβάνει τη σύνολη εικόνα (οπτική κι εμπειρική) ως παράγωγο διεργασιών που τη συνθέτουν, και δι’ αυτών συγκροτείται το κοινωνικό, περιβαλλοντικό, πολιτιστικό κι αισθητικό γίγνεσθαι μιας ολότητας, ενός ζωντανού περιεχομένου, με δυναμική και συνέχεια. Στο ελληνικό τοπίο δεν υπάρχουν περιττά, παρά μόνο πλέρια, και πρέπει να έχεις σπουδή, την κατάλληλη αίσθηση, τούτα για να τα ιδείς. Πρέπει νάχεις την προετοιμασία για να βγεις στο φως, γιατί δε θα το αντέξεις, δε θα μπορέσεις το πλούσιο φως στο λιτό στοιχείο του τόπου, το διάχυτο στ’ ολομέτωπό του, που λάμψη ανυπέρβλητη σκορπά και τυφλώνει τον απαίδευτο. Δικαιολογείται μετά τούτων η τόση μας έγνοια για το τοπίο και η αναγκαιότητα της "σπουδής του" που ζητούμε, ακριβώς διότι αφορά στην αντίληψη του τόπου, και περιλαμβάνει το σύνολο των ζητημάτων του, τα οποία αποδίδονται στο φαίνον της ουσίας του κι απαιτείται η εμβάθυνση για να τα εννοήσεις. Η ευθ