ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΜΙΣΑΝ τα μετεκλογικά μου ρουθούνια μοναξιά και σαπίλα. Χαζεύω τις μύγες πώς χορεύουν μανιασμένα πάνω από το πτώμα της πόλης. Όλοι επιστρέφουν στις δουλειές του σαν να μην έγινε τίποτα. Ραδιοφωνικά σποτ, αφισοκολλήσεις, συσσίτια, άδεια μπουκάλια μπύρας, ηλεκτροκύματα, καρδιογραφήματα, αναμονή (λεωφορείου ή/και αλλαγής). Είναι πια μεσημέρι και τα ιδρωμένα πεζοδρόμια της πόλης μπερδεύονται σαν τσιμεντένιες φλέβες στο σώμα μου. Πορείες προς το πουθενά και προς το παντού. Ένα "σ' αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει" δεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο το βρωμερό κόσμο; Στρίβω στη γωνία του δρόμου και σβήνω στο φως. Μια ποίηση οργής, αναπάντητων ερωτημάτων: Ένα "σ' αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει"/ δεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο το βρομερό κόσμο; και πόνου. Μια γραφή ανάλογη της εποχής μας που εξακολουθητικά "στάζει αίμα", δίχως να μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε ποίηση και πραγματικότητα, "τι χωρά στη σελίδα/ και τι στις φλέβες".