...ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ - ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΗ ΤΕΜΠΕΡΕΚΙΔΗ

...Και βλέπω και ξέρω και υποφέρω τη βρωμερή φάρα των σταυρωτών του. Έχω δει τα αποσπάσματα που τον καταδιώκουν, τα εκτελεστικά αποσπάσματα έχω δει. Κι ακόμα ακούω τα σκυλιά τους ν' αλυχτούν στο κυνήγι του, τους γρυλισμούς των γουρουνιών, τους αγριεμένους ψίθυρους των δεσμοφυλάκων του έχω υποφέρει. Όμως εκείνος πάντα θα χαμογελά. Πάντα θα στέκει όρθιος και σιωπηλός κάτω από τις σημαίες της επίθεσης. Ίδιος γερο-απάτσι πολεμιστής. Χωρίς οίκτο χαμογελά αυτός ο βασανισμένος πύργος. Τόσο φιλικά, τόσο ζεστά, τόσο ήσυχα, απόμακρος μέσα σε όλα τα βασανιστήρια που του κάνατε. Δε σβήνει το χαμόγελο γκιλοτίνα. Δεν υποχωρεί. Δεν συγκατανεύει. Δεν συγχωρεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)