ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ

Αυτό το βιβλίο αποτελεί ένα μίνι ντοκιμαντέρ της ζωής μου μέχρι σήμερα. Μέσα του βρίσκονται φίλοι, τα φάρμακά μου, τα αγαπημένα μου άτομα, έρωτες νεκροί κι άλλοι που δεν σβήνουν έτσι απλά, αλλά και να σβήσουν, άφησαν το σημάδι τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το βιβλίο αυτό, είναι όλη μου η ανήσυχη εφηβεία. Είναι τα κλάματα σε κάθε πιθανό μέρος, οι ώρες συζητήσεων με τη μάνα μου, οι στοργικές αγκαλιές του πατέρα μου. Είναι όσα αγόρια είχα για λίγο, αλλά ποτέ για πολύ. Είναι τα «έλα από δω» όταν κάτι συνέβαινε. Είναι γλυκόπικρα μηνύματα κι εκατοντάδες καλημέρες. Περισσότερο απ’ όλα, είναι τα «πάλι γράφεις;» και τα «διάβασε μία αυτό». Γεννήθηκα χωρίς κλάμα, κι έτσι κλαίω όλη μου τη ζωή. Το βιβλίο αυτό είναι τα απομεινάρια απ’ τη μάσκαρα που ξέπλυναν τα δάκρυα.