ΔΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

Κρύβω τον βορρά αγκομαχάει η αρετή μα φτάνετ' η κακία; - στιγμής καν πέτρα πλήγωσε το άοπλον διαλόγου κι αύθις μια μούγκα σκότεινη φίνα διπλοκλειδώνει το φις μπρος απασφάλιζεν ανόρεχτη χημεία - το "αύριο" σκάει βεγγαλικόν έχεις ανάγκη φώτα; ποιον λες ότι διπλάρωνε πας πειρασμός στη βόλτα; θεός ή σκύλος εάν ξανά πάει κι ασορτί τού πόνου στήνετ' αυτάκι στου χιονιά τι πάλλευκος σφαδάζει ο έρως ποίημ' αλυχτά ποίημα και κουρνιάζει.