Η ΓΕΝΝΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

«Θα έχουμε κάνει αποφασιστική πρόοδο στην αισθητική, όταν θα έχουμε καταλάβει [...] πως η εξέλιξη της τέχνης συνδέεται με το δυϊσμό του απολλώνιου και του διονυσιακού στοιχείου, όπως η διαιώνιση του είδους συνδέεται με το δυϊσμό των φύλων, με την αδιάκοπη πάλη τους, που διακόπτεται από προσωρινούς συμβιβασμούς. Δανειζόμαστε τους δυο αυτούς όρους από τους Έλληνες, που εκφράζουν, όχι με αφηρημένες έννοιες αλλά με τις σαφείς και πειστικές μορφές των ελληνικών θεοτήτων, τις μυστικές και βαθιές αλήθειες της αισθητικής τους κοσμοθεωρίας. Οι δυο θεότητες που προστατεύουν την τέχνη, ο Απόλλων και ο Διόνυσος, μας περνούν το μήνυμα ότι στον ελληνικό κόσμο υπάρχει μια θαυμαστή αντίθεση [...] ανάμεσα στη γλυπτική τέχνη, που είναι απολλώνια, και τη μη γλυπτική τέχνη της μουσικής, που ανήκει στον Διόνυσο. »Αυτά τα δυο τόσο διαφορετικά ένστικτα υπάρχουν το ένα δίπλα στο άλλο, τις περισσότερες φορές σε κατάσταση ανοιχτής σύγκρουσης [...] για να διαιωνίσουν μεταξύ τους αυτή τη διαμάχη των αντιθέσεων που μόνο φαινομενικά καλύπτει η ονομασία της τέχνης [...]. Και τελικά, μ' ένα μεταφυσικό θαύμα της ελληνικής "βούλησης", φαίνονται ενωμένα, και σ' αυτή την ένωση κατορθώνουν να γεννήσουν το έργο τέχνης που είναι μαζί διονυσιακό και απολλώνιο, την αττική τραγωδία». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)