ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΡΓΑ 1980 - 2024

Ο Αντωναρόπουλος ήταν και παραμένει ένας ζωγράφος του ενστίκτου και της οπτικής μνήμης. Της υπόκωφης πληροφορίας. Στα τελευταία του έργα, χρησιμοποιώντας όξινα κίτρινα, σκοτωμένα μπλε και χολερικά πράσινα ζωγραφίζει μίαν Ελλάδα που ενώ ζει, συγχρόνως καταφέρνει να είναι αβίωτη. Τα θέματά του σχετίζονται εμμονικά με τη βελούδινη, σχεδόν ανεπαίσθητη αλλά τόσο διαλυτική βία της καθημερινότητας ενώ σαν κρεσέντο ξεφεύγουν μερικές φορές ουρλιαχτά φρίκης μαζί με τις υλακές ενθουσιασμού. Και τότε και τώρα το φως ήταν και παραμένει το ζητούμενό του. Είτε με λαδομπογιά, είτε με ακρυλικό, είτε με το κιαροοκούρο του κάρβουνου, είτε με τον ψυχρό φωτισμό του led, η μεταφυσική ανάμεσα στο φως και την απουσία του φωτός παραμένουν οι βασικές αισθητικές του επιδιώξεις. Με την παρούσα έκδοση ο Αντωναρόπουλος εκθέτει το εύρος των κατακτήσεών του, τόσο στη φόρμα και την οργάνωσή της όσο και στην αφηγηματικότητα των εικόνων -με όσα μυστικά αυτές διαθέτουν- αλλά και στην «επανεφεύρεση» της συγκίνησης που a priori οφείλει να υπηρετεί το κάθε έργο τέχνης. Διερωτώμαι συχνά σε ποιους απευθύνεται σήμερα η ζωγραφική; Σε πόσους η ποίηση; Απέναντι στην γοητεία της κινούμενης εικόνας, του σινεμά ή της τηλεόρασης, πόσους οπαδούς διατηρεί ακόμα η στατική ζωγραφιά; Για ποιους κυματίζουν τα λάβαρά τους οι σημαιοφόροι του Αντωναρόπουλου; Πόσους αναγνώστες δικαιούται εκείνη η λογοτεχνία που δεν γράφτηκε για να γίνει ανώδυνο best seller; Απέναντι στον εργαλειακό, τον εύκολα επικοινωνιακό λόγο πόσες πιθανότητες έχει εκείνος ο λόγος που υπερβαίνει την επικοινωνία; Για ποιους άραγε ζωγραφίζονται σήμερα οι πίνακες που εξακολουθούν να ζωγραφίζονται; Πόσοι γοητεύονται όχι από τις απαντήσεις αλλά από τα ερωτήματα που θέτουν οι εικόνες; Τα βιβλία που εκδίδονται με τόσο μόχθο; Το κοινό, παρά την τερατώδη αγορά Τέχνης ή το κοσμικό boom των εικαστικών, παρά τις διασημότητες της γραφής, λιγοστεύει δραματικά, απομακρύνεται από την Τέχνη, η οποία υπαρξιακώς τον αφορά όλο και λιγότερο. Σαν να στρέφει τα νώτα του στη