ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή σύμβαση της Φλωρεντίας (2000), με τον όρο τοπίο «νοείται ένα μέρος μιας γεωγραφικής περιοχής, έτσι όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από τους ανθρώπους, και του οποίου ο χαρακτήρας προκύπτει από τη δράση φυσικών και ανθρωπογενών παραγόντων, όπως και από τις αναμεταξύ τους αμοιβαίες επιδράσεις». Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο ανά χείρας βιβλίο πραγματεύονται πτυχές του ελληνικού τοπίου στη μεγάλη ιστορική διάρκεια, τόσο υπό το πρίσμα της περιφερειακής αρχαιολογικής και ιστορικής προσέγγισης, όσο και υπό το πρίσμα μιας φαινομενολογικής ανάγνωσης εικαστικών, φιλολογικών ή άλλων δεδομένων. Σε αρκετές από τις σελίδες που περιλαμβάνονται εδώ, τα όρια ανάμεσα στις δύο αυτές τάσεις είναι δυσδιάκριτα, διότι, σε τελική ανάλυση, η αναπαράσταση και η πραγματικότητα κατοικούν στον ίδιο χώρο. Οι συγγραφείς των κειμένων υπηρετούν διαφορετικά αντικείμενα: την αρχαιολογία, τη φιλοσοφία, τη γεωγραφία, την πολεοδομία, την αρχιτεκτονική, την ιστορία, την ιστορία της τέχνης. Ο καθένας προσεγγίζει από τη δική του σκοπιά την πολύεδρη έννοια του τοπίου, όπως επίσης και την ανά τους αιώνες ρευστή έννοια του ελληνικού. Κοινός παρανομαστής όλων των άρθρων, που γράφηκαν ειδικά για τούτη την έκδοση, είναι η συμβολή στην αναζήτηση της ιστορικότητας του τοπίου.